Znowu nalapie kolejnych 10 umow pracujac w jednym miejscu. I nie bede miec rodziny. Znowu bedzie towarzyszyl mi strach, brak czasu i ograniczenia. I znowu bede bladzic. Znowu bedzie mi sie cos wydawac. Bog jest jednak wszechmogacy. Tak ciezko mi bylo zaufac Bogu a moze to wszystko dzieje sie po cos jednak. Te bledy. Wszystko. Moze tak trzeba bylo ze tak akurat bylo a przeciez nie najgorzej. Brak mi gdzies wewnetrznej ciszy, ukojenia i samoregulacji. Najlepiej szybkiej. Nie znam sie jednak na tym, strach o tym publicznie sie wypowiadac. O tym wszystkim co boli. To niepotrzebne wypowiadac sie...

Zrozumialam ze byc moze nie udalo  by mi sie uniknac wielu bledow. Mam braki. Swiadomosc swoich ograniczen moze dac sile by sobie...

Zdaję sobie sprawę, że dla wielu osób przesadne przejmowanie się i zwracanie uwagi na swój wygląd jest wymyślaniem sobie problemów na siłę, ale mam nadzieję że ktoś mnie zrozumie. Mam problem z patrzeniem na swoje ciało, za każdym razem wzdrygam się gdy je widzę, ale z drugiej strony robię to ciągle, bo mam nadzieję że może coś się zmieniło. Pogodziłam się już z tym że nigdy nie będę wyglądać jak typowa klepsydra, ale ja nie wiem naprawdę w jaki sposób miałabym się komuś spodobać. Mam ramiona szersze od bioder, patrząc się z tyłu okropnie to...

Często teraz mam problem ze spojrzeniem sama w sobie w oczy, choć może to brzmieć dziwnie czy niedorzecznie. Nie czuję sie dobrze sama ze sobą, jakbym się czegoś bała i była nie na miejscu. Relacje zawsze przynosiły mi ból, a nawet najlepsi ludzie w moim życiu mnie rozczarowywali, może jest to oznaką dążenia do perfekcji, otóż sama nie jestem perfekcyjna; i to moje nagminnie przywiązywanie się do słów innych, do ludzkich mankamentów, chęć odwetu a może bardziej agresja, złość, brak elastyczności w myśleniu. Często się zastanawiam czy powinnam kogoś mieć, i...

Jest we mnie tyle nieoswojonej i niewypowiedzianej złości, furii, agresji, która jest wewnątrz mnie. Byłam też tak trochę wychowywana, że jestem lepsza a jednocześnie gorsza niż ludzie z mojej miejscowości. Tak ciężko mi się odnaleźć w świecie. Jestem impulsywna, jak kiedyś ktoś zauważył, a emocje raczej mi przeszkadzają niż pomagają, aż gotuje się we mnie i kipi. Powstała tama z niezdecydowania, a niezdecydowanie rodzi lęk i ucisk: wezbrana woda emocji, silny i niszczących zalewa mnie kolejny raz. Kolejny raz muszę sprostać czoła nowym sytuacjom, nowym realiom...

Wkurza mnie wiele spraw. Zawsze przekreslaly w moich oczach rozne drobne...

Dlaczego jestem tak słabym człowiekiem? Dlaczego tak bardzo sobie nie radzę z życiem?! Nie udaje tylko przed całym światem, udaje przed samą sobą... Zwrocilam ostatnio uwagę na to, że mam kiepskie relacje z siostrami, oddalilam się od nich. Słucham czasem jak rozmawiają ze sobą, jak są że sobą blisko i tylko słucham... Nie rozmawiam z nimi na takie tematy jak one między sobą. Jesteśmy na innych etapach życia, bo one mają już swoje rodziny, ale to nie to. Boje się z nimi rozmawiać na bardziej prywatne tematy, bo poprostu boję się pytań. Boję się ich głośno...

Nie wiem co jest w zyciu najwazniejsze. Musze to napisac. Kolejny raz zgubilam telefon i mysle choc to moze irracjonalne ze to przez kolezanke. Pare dni temu zwierzylam sie jej z tego ze cos robie dla siebie. I ona pewnie zazdrosci i ta zazdrosc jej znowu spowodowala to ze kolejny raz zgubilam telefon denerwujac sie. Defacto wszystko przez nia. Do tej irracjonalnej zazdrosci mi sie przyznala. A o co jest zazdrosna? O potencjalny potencjal, o brak dzieci. Ona ma jednego chlopa od 17 lat. Ja nie mialam i o to mi zazdrosci o te poczatki ktore moge miec a ktore przeciez sa najgorsze tak naprawde....

Pora znalesc kogos komu powie sie...

Jakos jest mi...