część pierwsza cd2 Koniec

Koniec juz zdaje się ze nie mogę dalej zabrnąc w tej toksynie. Relacja zjada mnie od środka, nie zasługuję na to. Kolejna afera, blokowanie komunikatorów, atak na mnie i poważanie wszytskiego co między nami było. Uderza w samo serce, bezlitośnie je rozrywając. Nie mogę na to pozwalać, muszę chronić moje serce.

Do tego napisał ze na chwile dzięki mnie o kimś zapomniał. To dopiero boli.

Słuchajcie intuicji, ona mówi prawdę.

W zamian za kolejną dawkę nieprzyjemności oddesłałam mu numer telefonu do poradni kryzysowej.

Żonaty alkoholik przed czterdziestką, wyżywający się na mnie, wylewający na mnie swoje wszystkie frustracje. W co ja się wpakowałam, dlaczego i po co.

 

Może ten wyjazd to rzeczywiście jedyna droga ucieczki, bo myślę o nim bezustannie pod ponad pół roku. Popaprana jestem a nie nadwrażliwa. Pozwalam znieważać moje uczucia, bawić się nimi… Chciałam mu oddać siebie, chciałam z nim przeżywać to co się dzieje w życiu. Chciałam, bo czuję że jesteśmy ulepieni z tej samej gliny… Jednak to nie wszystko.

 

Przed wyjazdem kolega namawiał mnie żebym trenowała swoje serce, żebym nie pozwalała sercu przejmować kontroli. Buntowałam się a może on ma rację?

 

Zgasły we mnie wszytskie pragnienia.