Inaczej

Było inaczej niz zwykle. Inaczej niz w święta i inaczej niż kiedy mieszkała z nami. Żal mi było nia patrzeć. Blada, wyssana z życia. Wydaje mi się, że ma depresję.  Plakała dużo, caly czas siedziała przed telewizorem i grzebała w telefonie. Kilka razy rozmawiałyśmy. Kilka razy po prostu sluchałam tej samej historii. Podobno jej problemy zaczęły sie rok temu. Raz siedzialysmy tylko wieczorem. Ja czytałam, ona leżała pod kocem. Czułam wtedy wyjątkową bliskość. Chyba pierwszy raz. Dorosła kobieta, a jednak moja córka. Bezbronna, uboższa o wiele doświadczeń, zrezygnowana. Przytulała się do mnie. Potrzebowala mnie. To było piękne uczucie. Dawno nie czułam sie potrzebna. Nie czulam sie nawet matką. W niedziele wraca, bo ma pracę. Pobąkiwała coś o dluzszym urlopie. Moim zdaniem nie powinna sie izolować. Chciałabym, żeby zostala na dłużej, chciałabym nadrobić braki, ale nie mogę jej tego sugerować. Będę słuchać i wspierać. Na pamięć znam punkty, czego nie mówić osobie w depresji. Wreszcie czuje, ze zrobilam wszystko, co mogłam. A corka mi na to pozwoliła. Nie zmieniło sie wiele…a jednocześnie wszystko. Brzmi to pompatycznie, ale nie umiem inaczej tego nazwać. Nie piłam od…od nie wiem ilu dni. Musiałabym sprawdzić. Póki co wcale nie mam potrzeby. Jestem spokojna. Maluję, dziś w domu czekał na mnie obiad. I jak głupia zaślepiona matka byłam taka dumna, że córka tak dobrze gotuje. Wczesniej nie miałam okazji tego zobaczyć.  Mąż jest zadowolony. Usunął się w cień i pozwala mi sie wykazywać. Nie wiedziałam, że chciał naszych dobrych relacji. Widziałam w nim wyższość i rywalizację o jej względy. Może faktycznie wszystko jest kwestią nastawienia. To był jej pierwszy prawdziwy chłopak. Podobno spała tylko z nim. Pewnie dlatego tak bardzo przeżywa. Naprawdę okropne jest patrzeć na wlasne dziecko w takiej psychicznej rozsypce. I okropne jest to, że tak ciężko pomóc i nasz wplyw jest na ten stan bardzo ograniczony. Moze jutro wyciagne ja na spacer albo gdziekolwiek. Mam w koncu wolne.