Nie cierpię mojej córki!!! AAAAAAAAAA!!

Żal. Jestem beznadzieją matka, zepsułam się nieodwracalnie. Źle mi to pisać, mówić i w ogóle o tym myśleć, ale nie cierpię swojej nastoletniej córki tak bardzo, że mam ochotę przeklinać, krzyczeć i wyprowadzić się z domu!!! Ja wiem, że to kiepski wiek, hormony, rozchwianie, problemy z dupy wzięte wyniesione irracjonalnie do rangi raka, bezdomności i światowego ubóstwa…i w ogóle…ale już nie mogę znieść tych wiecznych fochów, przypierdalania się albo izolowania, pyskowania, wywracania oczami, sarkazmu, egocentryzmu, lenistwa i srania na wszystko (oprócz telefonu!). Tak, więcej wyrozumiałości, więcej spokoju, więcej uwagi. Zajebiście. Co dostałam za to „więcej”? Egoistkę, która jakbym zdychała nie podałaby mi szklanki wody, tylko płakała, kto ją do szkoły zawiezie! Tak właśnie myślę, że by było. Plus posiadania mojej córki jest jeden, nazywa się 500+. Co za beznadziejny dzień!