O słowie słów kilka…

Właśnie dowiedziałam się o tej stronie. To moje pierwsze zwierzenie.

Jestem ciekawa, jak wiele osób czyta inne wyznania. Od dzieciństwa towarzyszyło mi pytanie, czy jestem niewidzialna. Pierwszego bloga założyłam w wieku ok 10 lat, moje wpisy czytały dwie osoby z bliskiego otoczenia, zawsze sprawdzałam ilość wejść, komentarzy nigdy nie miałam za dużo. Ciekawe, czy miało to wpływ na rozwój mojej fobii społecznej.

Lubię pisać. Zawsze lubiłam. Słowo pisane, bardziej od tego mówionego. Pisałam opowiadania, pisałam wiersze. Te drugie jeszcze czasem mi się zdarza, jak najdzie wyjątkowo wena. Niestety, moja fascynacja, zabawa słowem, nie przenosi się na język mówiony. Mam problemy z wysławianiem się. Jąkam się. Szukam słów, które przecież znam, ale w chwili gdy przychodzi ich użyć, uciekają bezpowrotnie… Często czuje się przez to jak idiotka. Albo jakbym miała Alzheimera. Tym bardziej, że zapominam wielu rzeczy. Zapominam nazwisk, zapominam co działo się w serialach, filmach i książkach, które kiedyś oglądałam, czytałam. Nie potrafię przez to porozmawiać na ciekawy temat, bo po prostu nie wiem co mówić.

Ciężko mi z tym żyć wśród ludzi. Każdy dzień to męczarnia. Każdy człowiek, w moim mniemaniu, mnie ocenia, więc ważę każde słowo. Gubię słowo. Mówię mało, i nie mówię tego, co naprawdę chciałabym powiedzieć. Stresuję się. To najgorszy wróg swobody słowa.

Więc najczęściej milczę.