Obiektywny świat

Tak sobie myślę, że ten świat obiektywnie często jest w porządku. Zieleń, wiosna, przyroda, architektura, zapachy, smaki, śpiew ptaków i wiatr na twarzy. Jedyna rzecz, jaka mi przeszkasza to ja: moje ego, mój ciasny umysł, tęstknoty, poczucie winy, żalu, braku, kompleksy, oczekiwania itp. Tak jakby patrzeć na powalająco piękny zachód słońca przez małą brudną zardzewiałą lunetę w za ciasnych butach i mokrym ubraniu, na dodatek z bolącym zębem. Jest niekomfortowo. I tak ja się czuję ze sobą: niekomfortowo. Zostawiłabym gdzieś tą swoją skorupę. Jak wąż skórę. Albo motyl kokon. To wszystko zawsze można było wyczytać w mądrościach wschodu: odrzucić ego i uwarunkowania, żeby można było cieszyć się tym, co realne. Dostrzec i docenić piękno. Sęk w tym, że nie potrafię. Bo jestem ciągle i zawsze zaprzątnięta sobą i swoim bałaganem. Znowu: wiedza, która nie prowadzi do zmiany.