Urodziny

Mam dzisiaj urodziny. Od kilku lat to jeden z gorszych dni w roku. Przyjmowanie życzeń od rodziny i bliskich jest dla mnie trudne. Szczególnie jeśli są one składane osobiście lub telefonicznie. Ta siłą wydobywana radość i uśmiech na ustach, wdzięczność za pamięć i treść życzeń. Na koniec kilka zdań, że koniecznie w najbliższym czasie musimy się spotkać bo dawno się nie widzieliśmy. Odczuwam ulgę naciskając po tych kilku minutach czerwoną słuchawkę, żeby po chwili znów czuć lęk, będąc zmuszoną nacisnąć zieloną. I tak przez cały dzień toczy się mój koszmar. Wieczorem jestem zmęczona i boli mnie głowa a mimo to nie mogę zasnąć. Cały czas czuję to napięcie, które będzie mi pewnie towarzyszyć przez kilka następnych dni, kiedy będę sobie wypominać co powiedziałam nie tak, komu nie odpisałam albo odpisałam zbyt skrótowo. Do tego jeszcze poczucie winy, że nawet w jeden dzień urodzin nie potrafię zapomnieć o problemach i się po prostu cieszyć. A przecież teoretycznie mam z czego. Mam rodzinę, bliskich, znajomych, którzy pamiętają, a czasem zdobędą się nawet na telefon zamiast smsa. Mogę na nich liczyć. Nie jestem sama. Są wokół osoby, które chcą uczynić ten dzień dla mnie wyjątkowym. Czego więc jeszcze potrzebuję? Chyba tego, żeby ten dzień minął i żebym mogła wrócić do cienia, ciszy, spokoju i komfortu. W praktyce to odczuwanie żalu związanego z przyjściem na świat i koniecznością doświadczania cierpienia i bólu. To także rozczarowanie. I fantazje dotyczące tego, że mogłabym się nigdy nie urodzić i tak byłoby lepiej.