Usycham…

Dwa miesiące minęły szybko. Czas przeleciał mi między palcami. Ostatnio coraz częściej myślę o tym, że życie pędzi do przodu. Kiedy w mojej głowie pojawia się taka myśl, obezwładnia mnie lęk i gorycz oraz złość na samą siebie. Mimo wszystko staram się iść do przodu i nawet wstępuje we mnie siła. Może to przebudzenie ? Chyba powoli zaczynam rozumieć , że wszystko zależy wyłącznie ode mnie, mojego podejścia. Mam zdecydowanie więcej energii, niepewnie planuję swoją przyszłość.

Mimo to jednej rzeczy nie mogę zmienić – samotności. Zastanawiam się dlaczego ciągle jestem sama. Przeraz mnie fakt, że jestem już po 30 i nigdy nie miałam faceta. Moje relacje damsko-męskie to porażka. O ile w ogóle mogę powiedzieć, że takowe w moim życiu istnieją. Nigdy nie byłam na randce, to jest bardzo żałosne, ale prawdziwe. Nie wiem , co ze mnie jest  nie tak. Im więcej myślę o tym, że faceci mnie nie chcą, nie pożądają to popadam w  głęboką rozpacz, melancholię.Czuję się „niepełną” kobietą, mam wrażenie, że moje ciało usycha. Zaczynam wątpić w swoją wartość. Jestem wykształcona, ciągle się rozwijam, mam swoje pasje i dobrą pracę.  Moja uroda jest przeciętna.Mimo to nie wzbudzam zainteresowania wśród płci przeciwnej. Myślę , że dla mężczyzn jestem niewidzialna. Zaczynam ich przez to wszystko nienawidzić. Coraz mocniej utwierdzam się w przekonaniu, że nie zasługuję na to, żeby ktoś mnie pokochał, uprawiał ze mną seks. To przykre, a jeśli uzmysłowiam sobie, że lata lecę do przodu, ogarnia mnie cholerny strach. Czuję się dziwnie o tym tutaj pisząc, ale w ten sposób daję upust swoim emocjom.

Uśmiecham się teraz. Może miłość nie istnieje ? Może ktoś musi być sam, żeby inny był z kimś ? Może takie jest moje przeznaczenie?