Niby chce aby moje życie się zmieniło, żeby było inaczej-lepiej... I nagle po długim czasie rysuje się gdzieś w przyszłości cień szansy na zmianę a ja... no właśnie ja się zamykam. W swoim małym świecie, oceniając swoje szanse przez pryzmat swoich doświadczeń, złych wyborów. Jak dać sobie szansę na lepsze dni, jak się nie bać... Kiedyś mi nie wyszło: raz, dwa może nawet trzy, przegrałam dużo szans, ale przecież nie zawsze musi tak być, może w końcu uda sie, tylko jak w to...

Wielki strach zakryty unikaniem ryzyka, wielki ból schowany za śmiech, przekonywanie samej siebie, że przecież nie jest źle, że wszystko jest ok. To moje życie w skrócie, opis moich dni. Prawdziwa jest tylko nadzieja i łzy, ale tylko gdy nie widzi...

Kiedy wpadam w rutynę codzienności, robię to co znam, co do mnie należy mam wrażenie, że jest ok, że jakoś radzę sobie z życiem. Ale kiedy staje przed choćby najmniejszym wyzwaniem, problemem odrazu paraliżuje mnie irracjonalny strach. Jestem znów mała dziewczynka, która przeraża świat, zbyt "małą" żeby wiedzieć jak żyć. Mam nadzieję, że ktoś przyjdzie i powie mi co robić, a najlepiej zrobi to za mnie. Pojawia się milion myśli, tylko że zawsze dolujace, nie budujące, nieprzespane noce, stres. Jak się dorasta do problemów? Jak sie uczy...

Potrzebuje rady, ale nie potrafię zapytać, potrzebuje rozmowy, ale nie potrafię zacząć, potrzebuje przytulenia, ale nie zainicjuje go, potrzebuje zrozumienia, bo już sama siebie nie rozumiem...  Może gdybym bardziej ufała ludziom... Siedzę więc sama w pustym pokoju, z piętrzącymi się myślami, które nawet nie pozwalają zasnac żeby choć na chwilę...

Czuje się taka pusta w środku... Z jednej strony skumulowały się wszystkie emocje, a z drugiej tak jakbym zupełnie nic nie czuła. Chyba za dużo tego na raz. Miałam dziś rozmowę z mamą. Mówiła, że już dawno zabierała się za to, ale nie wiedziała jak. Że jestem taka bardzo skryta, że nie mówię jej nic o sobie, o swoich planach, marzeniach, że nie wie czego ja chcę w życiu i że bardzo mnie kocha. A ja nie potrafiłam się otworzyć... Niewiele dowiedziała się ode mnie, bo sama nie wiem co mam jej powiedzieć. Ze niewiem sama czego tak naprawdę chce, że uważam ,...

    " Pewnego dnia zjawi się ktoś kto przytuli Cię tak mocno, że wszystkie Twoje rozbite kawałki skleja się w jedną całość " Wlasnie kogoś takiego mi...

Mam ostatnio dużo pracy i często zostaje na nadgodziny. Lubię moją pracę więc jest ok, dzień jest krótszy przez to i niema kiedy myśleć czy jest dobrze czy źle. Niby dobrze, bo naprawdę rzadziej płaczę, rzadziej czuje samotność, ale umyka mi upływ czasu... Przecież chce być szczęśliwa, a tkwiąc wciąż w tym samym miejscu nie daje sobie na to szansy. Chciałabym mieć więcej kontaktów z ludźmi, ale trochę zamknęłam się w domu i coraz ciężej mi do nich wyjść. Najbliższa rodzina, koledzy z pracy i kilka koleżanek to wszystkie moje aktualne kontakty. Nie...

Minęły kolejne wakacje, za chwilę pożegnam kolejne lato - jakie było? "Szybkie " i samotne...  Żadnej wielkiej miłości, żadnego księcia na białym koniu. Nikt mnie tu nie znalazł, nikt nie chciał wejść do mojego świata. A może zapomniałam otworzyć drzwi??? Sama już nie wiem kto komu nie dał szansy-swiat mi czy ja światu, w każdym razie na kolejne długie, jesienny wieczory zostaje...

Naprawdę staram się być dobrym człowiekiem, próbuje rozumieć innych. Tylko, że to nie do końca okazuje się być dobre dla mnie. Mam wrażenie, że skoro jestem taka ugodowa i nie robię innym na przekór jestem wykorzystywana i pomijana... Niedługo mamy się większą grupa stawić w urzędzie, trzeba umówić termin, już umówili, bo ja się przecież dostosuje. No oczywiście, a jak zaprotestowałam to stwierdzili, że niepotrzebnie stwarzam problemy. No oczywiście, przecież to tylko...

Odkąd uświadomiłam sobie jak bardzo jestem nieidealna przestałam siebie akceptować. Minęło już bardzo wiele lat i przez cały ten czas żyłam nadzieja, że się zmienię, albo fizycznie i będę bliższa ideału, albo psychicznie i zaakceptuje jaka jestem, ale nie udało się... Kiedy nie czułam się dobrze ze sobą szukałam uznania w oczach innych, ale nie dostawałam tego i coraz bardziej traciłam siebie. Dziś nie lubię siebie, nie akceptuje, nie przyjmuje komplementów, nie wychylam się, bo wstydzę się ciebie. Nie pozwalam się pocieszyc, nie pozwalam się przytulić, nie...