W takie dni człowiek najlepiej rozumie jak bardzo jest samotny. Że zagłusza swój ból samotności pracą, jest idealnym pracownikiem i cieszy się tym, lecz gdy przyjdą wolne dni siedzi sam i zaczyna rozumieć że w prywatnym życiu nauczył się żyć dla kogoś, odrzucał dla kogoś swoje przyjaźnie, odrzucał dla kogoś swoje potrzeby i teraz płacze bo jego jednym przyjacielem jest Internet i uśmiechnie relacje tych, których kiedyś samemu się odrzuciło, dla tych którzy wpoili że są najważniejsi (a chodzi tu o rodzinę). P.S. w życiu zawodowym idzie super, nie umiem z nikim...

Odkąd pamiętam, od najmłodszych lat w moim domu panowała atmosfera napięcia. Zaraz coś wybuchnie, będzie awantura. Więc ogranicz swoje radości, rozmowy, plany i opinie, aby one nie spowodowały wybuchu. Może kilka razy poczułem taki wewnętrzny spokój, błogość i brak tego napięcia. Mimo że opuściłem ten dom to atmosferę wyniosłem z sobą, nie umiem się tego pozbyć, nie umiem myśleć o sobie, moje myśli pozostały tam, że tam coś złego się...

Zostałem całkowicie sam? Cena za prawdę i obronę własnej godności i szacunku ? Teraz wiem, jak samotność dopiero boli...