Kilka bardzo miłych rozmów w pracy. Lubię ludzi.Podziękowano mi za pomoc przy czymś, była ona niewielka, ale okazało się, że jednak przydatna. Rozmawiałam długo z przyjaciółką, która ma problem z synem i chyba byłam wsparciem. Udało mi się przestać myśleć tylko o sobie.Moja córka znalazła coś ważnego dla siebie, czego szukała i była bardzo zadowolona. Widziałam się z przyjaciółmi z dawnych lat chwilę, było to fajne spotkanie. Dobrze było widzieć ich. Mój kot zjadł wreszcie karmę, która w rankingu nie jest na samym dnie, a kilka oczek wyżej. Bałam...

Są rzeczy, za które jestem wdzięczna. Postaram się o nich pamiętać. Jestem zdrowa i w dobrej formie fizycznej. Mam stałą pracę i zarabiam powyżej średniej krajowej. Mam kilku przyjaciół. Mam faceta, który jest przy mnie w mojej trudnej sytuacji i nie zostawia mnie, nie dystansuje się. Wydaje mi się, że go nawet kocham. Moi rodzice żyją i mam w nich wsparcie. Moje córki są zdrowe i mają dobrze poukładane w głowie.Chcę mieć siłę pokazać im, że z najgorszej dupy da się wyjść, że można wstać i dawać z siebie jak najwięcej nawet, gdy pozornie...

Trochę ironicznie. Trochę ku przestrodze. Zmarnowałam życie. Mam 49 lat. Nie mam nic. Uroda się skończyła. Młodość. I możliwości. I wszelkie myślenie, co kiedyś się przytrafi. Nie ma kiedyś. Jest teraz. Rok temu odeszłam od męża, wynajęłam mieszkanie. Początkowo euforia, nadzieja. Że coś wymyślę, że wszystko się poukłada. Nierealny optymizm. Myślenie magiczne. Minął rok. Przyszła smutna refleksja. Nie mam nic, żyję w biedzie. Nie jestem młoda. Nie mam pomysłu, co dalej. Nie mam ani dla siebie, ani dla córek. Patrzę i widzę teraz, jak ważny jest...