Nie umiem funkcjonować. Z każdej strony atakują zdjęcia i filmiki z chorymi. Pieprzona wyborcza. Pieprzony Tvn. Pieprzone sianie paniki. Maseczki, niewychodzenie z domu. Płaczę każdego dnia, nie pracuję, siedzę w domu, czytam, a potem okropne wizje jedna z drugą odbierają mi chęć do życia. I tak miałam jej mało, ale teraz jest po prostu bardzo źle. Czasem zamknę się w łazience i przed lustrem zrobię masakrę twarzy. Mam trądzik przeczosowy  inaczej neuropatyczny. Nic mi nie pomogło, robię to dalej. Po każdym wyciśnięciu krosty i rozdrapaniu nierówności czuję...

Jestem uzależniona od tej emocji. Jak zdewastuję sobie twarz, jak powyciskam i powydrapuję czuję spokój i ulgę. Obok nich zażenowanie, obrzydzenie, wstyd, złość rozczarowanie. Staram się, walczę, ale taka forma rozładowania napięcia jest ze mną od zawsze. Czy mając 34 lata jestem w stanie to zmienić? Zawaliłam kolejną pracę. Na razie musiałam wziąć wolne, bo z podrapanych ran miałam taki wysięk, że wypływało spod pudru. Muszę do psychiatry, sama nie dam rady. Niech mnie te leki uśpią, zamulą, niech zrobią wszystko, żeby powstrzymać mnie przed tym...

To nie jest okaleczanie się. To mnie nie kręci. Nie robię tego, żeby lała się krew, ani żeby bolało. To cudowne rozładowanie i skupienie uwagi na czyms innym. Dziś moja twarz wyglada jak pobojowisko. Wyciskałam każda grudkę, kazdą nierówność z tak wielką siłą, że mam zdartą skórę z większości twarzy. Doszły też ramiona, plecy, nogi, dekolt. Potwór. Nasuwa się samo, kiedy patrzę w lustro. Marcin już chyba nie zwraca uwagi. Pewnie wstydzi się mnie przy kazdym wyjsciu. Puder nie zakryje wszystkiego. Musialabym chyba uzyc szpachli. Nie wiem co ze soba robic. Jak z...