Wyrzut #2

Często się wyprowadzałam. Moja mama nie potrafiła się zdecydować czy chce być z moim ojcem czy z Robertem. Zmieniałam szkole jakieś 11razy. Moje dzieciństwo było rozchwiane, a ja słabiutka. Dzieci się ze mnie śmiały, nigdy nie miałam nikogo. Gdy miałam 11lat znów się wyprowadziłam. Bardzo się cieszyłam, czułam, ze zaczynam od nowa. W nowym miejscu byłam lubiana, weszłam w grupe i nikt się ze mnie nie śmiał. Pewnego razu podeszła do mnie dziewczyna i zapytała czy zostałybyśmy przyjaciółkami. Po kilku tygodniach byłyśmy nierozłączne. Ona miała wiele problemów.. ojciec alkoholik, który przepijał każda złotówkę, ciagle ich bił i krzyczał. Próbowałam być dla niej wsparciem. Po 3 latach przyjaźni znów się wyprowadzałam ZNÓW.. W tym miejscu miałam wszystko co kochałam, znajomi, klasa, nauczyciele.. Mimo kilometrów starałyśmy się trzymać dotychczasowe relacje, było ciężej, ale odwiedzaliśmy siebie na wzajem. Pewnego razu ona nie odpisała mi na wiadomosc.. minął miesiąc, okazało się, ze próbowała się zabić i była w szpitalu. Czułam się strasznie, tak bardzo chciałam być przy niej, totalna bezsilność. Pomału się układało.. Ona przyjechała do mnie na ferie zupełnie odmieniona.. śmiała się, żartowała, wspominała. Kilka dni po powrocie do domu znów próbowała się zabić. To co zrobił jej ojciec było okropne, nigdy nie zasługiwała na takie traktowanie, nikt na to nie zasługiwał. Ja nie umiałam być przy niej, internet to za mało, żeby kogos wspierać, w tak trudnym okresie. Śniło mi się, ze skacze z mojego okna, ze umiera. Tak się o nią bałam. Nasz kontakt totalnie się urwał, minęło kilka lat, ona nadal choruje na depresje, wiec nie ma ochoty na pisanie z kims, odpisywanie. Bardzo chciałabym przy niej być.