Zycie to nie bajka
Przychodzi od dluzszego czasu do sklepu mężczyzna. Wydaje sie byc bardzo nieśmiały, ubiera sie na czarno, ma okolo 35 lat. Na palcu nie ma obraczki. Kupuje zawsze to samo: pokarm dla rybek i wyposazenie akwarium. Wczoraj usmiechnal sie do mnie i wyjakal ni stad ni zowad ze ma fajne rybki. Ma tak piekne bielusienkie zeby. Nie moge przestac o nim myslec. Wyglada zupelnie normalnie, ale wydaje mi sie ze ma spektrum autyzmu, albo cos w tym stylu. Wiem, bo moj cioteczny brat ma i zachowuje sie podobnie. Bardzo chcialabym jakos z nim zagadac, ale boje sie, ze go wystrasze. Obawiam sie tez tej strasznej szczerosci i doslownosci ktora moze mnie spotkac. Dzis w kazdym razie mimo doskwierajacej samotnosci jakos mi pozytywnie. W glowie ukladam plan, jak zaczac rozmowę. Boje sie, ale sprobuje, bo tak bardzo zle byc samej. A zycie to nie bajka…slwpy ksiaze nie przyjedzie do mnie na bialym rumaku.
Strach to bardzo zły „towarzysz” uwierz mi . Nie widzę powodów do obaw . Czuję po przeczytaniu Twoich wpisów ,że jesteś osobą wrażliwą i inteligentną . Wierzę w to ,że potrafisz rozpocząć rozmowę „z nieznajomym” w takim klimacie , że ów nieznajomy z przyjemnością ….. Życzę powodzenia
To prawda, życie to nie bajka. Więcej w nim smutku niż chwil radości.
W zyciu piekne sa tylko chwile. Niestety.